Αυτό οφείλεται φυσικά στη μαγεία του τερματισμού ενός μαραθωνίου και ιδιαίτερα του Κλασσικού Μαραθωνίου της Αθήνας. Το γεγονός του τερματισμού και μόνον είναι αρκετό για να το πανηγυρίσει ο κάθε πρωτοεμφανιζόμενος δρομέας. Πόσο μάλλον κάποιος που κάνει ρεκόρ και κατεβαίνει τις 5, τις 4 ή τις 3 ώρες. Ο καθένας γιορτάζει τον τερματισμό του!
Όταν ξεκίνησα το 2003 να τρέξω τον πρώτο μου Μαραθώνιο, η οπτική μου γωνία ήταν τελείως διαφορετική. Στόχος μου, μόνο ο τερματισμός! Έτσι απόλαυσα κάθε μέτρο της διαδρομής. Χαιρετούσα όλα τα παιδιά που μου έδιναν το χέρι, (αισίως τα τελευταία χρόνια είναι πολλά περισσότερα!!!) και παρατηρούσα ότι εξελισσόταν δίπλα μου.
Όσο το κυνήγι του καλύτερου χρόνου γίνεται αυτοσκοπός, τόσο λιγότερες είναι αυτές οι εμπειρίες. Λιγότεροι είναι και οι δρομείς που συναντάς μπροστά σου για να προσπεράσεις ή να σε προσπεράσουν, να σου δώσουν λίγο κουράγιο και να σε «τραβήξουν» στα τελευταία χιλιόμετρα. Όσο βελτιώνεις το χρόνο σου, τόσο εντονότερη η μοναξιά του δρομέα των μεγάλων αποστάσεων.
Ο αγώνας του 2017 ξεκίνησε με έναν και μοναδικό στόχο, το ατομικό ρεκόρ. Είναι τρομερό να αναλογιστεί κανείς πόσο αμείλικτο είναι το χρονόμετρο σ’ έναν αγώνα ασφάλτου και ειδικά στον Μαραθώνιο. Για να βελτιώσεις το ρεκόρ σου κατά 42 δευτερόλεπτα πρέπει να βελτιώνεις 1 δευτερόλεπτο κάθε χιλιόμετρο. Όσο κατεβαίνεις τις 3 ώρες τα περιθώρια γίνονται ακόμη πιο στενά.
Πέρσι είχα την τύχη να διανύσω τα πρώτα 21 χιλιόμετρα της διαδρομής παρέα με πολλούς άξιους Έλληνες δρομείς, όπως τον αειθαλή Γιώργο Σίκαλο και την τρεις φορές Πανελληνιονίκη στο Μαραθώνιο, Μάγδα Γαζέα. Η παρουσία τους και μόνο με γέμιζε περηφάνια και μου έδινε κουράγιο.
Στις ανηφόρες μέχρι το 32ο χλμ. η ζέστη άρχισε να δείχνει τις διαθέσεις της και η προσπάθεια για να παραμείνω στο στόχο μου, γίνονταν δυσκολότερη. Η παρουσία άλλων δρομέων ολοένα και λιγόστευε. Εκεί η ψυχή πρέπει να επιβληθεί στο σώμα και το μυαλό που φυγοπονούν. Η ανάκληση στη μνήμη αγαπημένων προσώπων με συνόδευσε στα, τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής. Για λίγα χιλιόμετρα «έτρεξαν» μαζί μου η Δανάη και η Μαριαζήνα, οι αξιαγάπητες κόρες μου, κάποια οι μαθητές μου από το Γυμνάσιο Βολιμών Ζακύνθου, μερικά οι φίλοι μου, παρόντες και απόντες, και τα τελευταία, τα πιο δύσκολα τα έτρεξα παρέα με τον ημεροδρόμο του Μαραθώνα του 490 π.Χ., τον Βαρτζάκη, τον Πολιά του 2004, τον Μπαλντίνι, τον Γρηγόρη Λαμπράκη!
Όταν έφτασα στο άγαλμα του Δρομέα, με «ακολούθησε» ως τον τερματισμό. Κάθε χρόνο καταφέρνει να μου «απαλύνει» τους πόνους και να με συνοδεύει ακούραστα μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο.. Η είσοδος στο Στάδιο με βρήκε για άλλη μια χρονιά νικητή. Μαζί με ακόμη περίπου 8.500 άλλους νικητές!
Τζεφαλής Δημήτρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου